Obraz kliniczny łuszczycy

Łuszczyca występuje w wielu postaciach klinicznych, które manifestują się zmianami w obrębie skóry gładkiej, szczególnie kolan i łokci, owłosionej skóry głowy, płytek paznokciowych, czasem błon śluzowych i stawów. Na początku choroby zauważa się wykwit pierwotny w postaci czerwonej grudki pokrytej srebrną, świecącą łuską. Jej zdrapanie odkrywa błyszczącą powierzchnię, a następnie prowadzi do punktowego krwawienia. Klinicznie choroba wynika z zaburzeń keratynizacji, czyli powstawania nowego naskórka z białek keratyny, które odtwarzają zewnętrzną, zrogowaciałą warstwę. Jest ona nieprzepuszczalna dla wody i okresowo ulega złuszczeniu. Charakterystyczne dla wczesnych postaci łuszczycy jest nadmierne powstawanie nowych naczyń włosowatych, czyli tzw. angiogeneza. Są one nieprawidłowo zbudowane – rozszerzone i kręte, mają pogrubione śródbłonki, tendencję do wzmożonego przepływ krwi i przepuszczalności, dzięki czemu umożliwiają przechodzenie komórek zapalnych do skóry, co jest charakterystyczną cechą łuszczycy.

Wczesne zmiany skórne mają postać wysiewu małych grudek i wykwitów na dużych przestrzeniach skóry, najczęściej po przebytych infekcjach. Następnie zmiany powiększają się i pokrywają srebrzystą łuską (są to tzw. blaszki łuszczycowe). Ogniska rozszerzają się obwodowo, mają tendencję do zlewania się, stają się zgrubiałe o nierównej powierzchni i utrzymują się przez wiele miesięcy a nawet lat. Charakterystycznym objawem w przebiegu łuszczycy jest tzw. objaw Köbnera (ang. Köbner's phenomenon), czyli izomorficzny odczyn w aktywnej postaci choroby, który charakteryzuje się wystąpieniem zmian po 6–12 dniach wzdłuż linii zadrapania, nacięcia lub nakłucia naskórka.

Przebieg choroby jest bardzo różnorodny. Typ I charakteryzuje się okresowym wysiewaniem i ustępowaniem zmian, w typie II zmiany są mniej rozległe, a okresy remisji choroby dłuższe (mogą trwać nawet kilka lat). Wielu chorych dobrze reaguje na światło słoneczne, które przyczynia się do zaniku zmian chorobowych, u pewnej grupy może ono jednak prowadzić do zaostrzenia się choroby, głównie na twarzy i grzbietach rąk.