Leczenie - Farmakoterapia ogólna

W leczeniu ogólnym stosuje się leki złuszczające oraz ograniczające nadmierną odpowiedź immunologiczną, takie jak:

• retinoidy – pochodne kwasu witaminy A. Znajdują zastosowanie we wszystkich postaciach rozległej łuszczycy opornych na inne metody leczenia. Najczęściej stosuje się acitretinę przez 6 tygodni podając 0,6 mg/kg masy ciała dziennie. Wyraźną poprawę zauważa się po kilku tygodniach, ale w przypadku np. łuszczycy krostkowej efekt widoczny jest już po kilku dniach, leczenie wskazane szczególnie w erytrodermii łuszczycowej i łuszczycy stawowej. Często retinoidy kojarzy się z fotochemioterapią, co znacznie poprawia rokowania. Leki te jednak są toksyczne, mogą podrażniać błony śluzowe, skórę i prowadzić do wypadania włosów. Kobietom w wieku reprodukcyjnym zaleca się przyjmowanie ich wraz z antykoncepcją hormonalną;
• cyklosporyna A – jest to lek immunosupresyjny, który dotychczas był stosowany u pacjentów po przeszczepach nerek, ale okazał się przy tym dobrym lekiem na łuszczycę. Cylkosporyna A wpływa na nadmierne rogowacenie naskórka, ale także hamuje aktywację limfocytów T i wytwarzanie cytokin (czyli główne przyczyny choroby). Jest niestety toksyczna, dlatego zaleca się ją tylko osobom z rozległą i oporną postacią choroby lub łuszczycą krostkową. Podaje się od 2 do 5 mg/kg masy ciała dziennie leku, a przy tym monitoruje stężenie kreatyniny, enzymów wątrobowych oraz ciśnienia. Po odstawieniu leku zmiany łuszczycowe wracają w przeciągu kilku tygodni, dlatego stosuje się leczenie podtrzymujące w małych dawkach dwa razy tygodniowo;
• metotreksat – jest to najczęściej stosowany lek cytostatyczny, podaje się go doustnie lub w zastrzykach domięśniowych. Lek ten jednak wykazuje szereg objawów ubocznych: jest hepatotoksyczny, dlatego należy podawać go pod kontrolą stanu wątroby, może prowadzić do owrzodzeń żołądka, leukopenii, nadżerek jamy ustnej;
• hydroksymocznik – rzadko stosowany lek, który zawsze prowadzi do leukopenii (jej wystąpienie jest sygnałem, by go odstawić), jest poza tym mniej skuteczny niż metotreksat;
• kwas fumarowy i jego estry – ponownie wprowadzono je ostatnio do leczenia łuszczycy. Są to skuteczne leki, jednak bardzo toksyczne, prowadzą m.in. do uszkodzeń układu pokarmowego i nerek, związanych z limfopenią. Stosowanie tych leków powinno być ograniczone do bardzo ciężkich przypadków, które nie reagują na inne preparaty;
• pochodne kwasu mykofenylonowego (mykofenolan mofetilu) – jest to lek immunosupresyjny i immunomodulujący, który działa na limfocyty T. Leczenie ma jednak charakter eksperymentalny i jest bardzo kosztowne;
• antybiotyki – stosowane w łuszczycy powikłanej zapaleniem bakteryjnym;
• leki biologiczne (efalizumab, adalimumab, etanercept, alefacept, infliksimab).

Leczenie łuszczycy: Farmakoterapia zewnętrzna | Farmakoterapia ogólna | Fotochemioterapia i fotofereza | Leczenie łuszczycy skóry owłosionej | Alternatywne metody leczenia | Profilaktyka