Czym jest łuszczyca?

Łuszczyca (łac. psoriasis) to przewlekła choroba skóry o podłożu autoimmunologicznym i genetycznym, która charakteryzuje się powstawaniem łuszczących wykwitów na skórze, które ustępują bez pozostawiania blizn. Przebieg choroby bywa różny, czasem przypomina lekką wysypkę, a niekiedy przechodzi w ciężkie stadium zagrażające życiu lub prowadzące do kalectwa. Łuszczyca jest niezakaźna i niezłośliwa, ma tendencje do samoistnego ustępowania, jak i nawrotów.

Jest to najczęściej spotykane schorzenie dermatologiczne, szacuje się, że dotyka około 2–4% populacji w Europie i USA, w równym stopniu chorują kobiety, mężczyźni oraz dzieci. Łuszczyca występuje u wszystkich ras, ale zauważa się jej mniejszą intensywność wśród Murzynów afrykańskich. Do II wojny światowej była także rzadko spotykana wśród populacji Japonii, ale współcześnie notuje się tam gwałtowny wzrost zachorowań, prawdopodobnie ze względu na zmianę trybu życia Japończyków.

Pierwsze doniesienia o łuszczycy pochodzą z prac Hipokratesa z 460–370 roku p.n.e. Jako odrębną jednostkę chorobową opisał ją brytyjski dermatolog Robert Willian w 1809 roku. Mimo to, przez wiele lat aż do połowy XIX wieku była mylona z trądem, co niejednokrotnie zmuszało chorych do życia w izolacji. Łuszczyca dziś stanowi nie tylko poważny problem medyczny ze względu na trudny proces leczenia i występowanie pod wieloma postaciami, ale także problem psychologiczny, jak większość schorzeń skóry.